Παρασκευή 4 Ιουλίου 2014

Γι' αλλού,γι' αλλού ξεκίνησα...





Ήταν τέσσερα χρόνια πριν.Το ζεστό καλοκαίρι του 2010,που με τα μηχανογραφικά στα χέρια,ετοιμαζόμασταν να κάνουμε τη ‘’μεγάλη επιλογή’’.Θα μου πεις,μα γιατί βάζεις εισαγωγικά;Δεν πρόκειται πράγματι για μια μεγάλη επιλογή;
Όταν φτάνεις στην Τρίτη λυκείου κι έρχεται η ώρα να αποφασίσεις τι θες ν’ ακολουθήσεις,η σκέψη που βρίσκεται μονίμως καρφωμένη στο μυαλό σου είναι: ‘’Αυτό που θα διαλέξω θα καθορίσει όλη μου τη ζωή’’Και δεν το πιστεύεις μόνο εσύ,μα και όλοι γύρω σου γονείς,καθηγητές,οι συμμαθητές σου.Όλοι μα όλοι.
Μα αλήθεια τώρα,δεν είναι τραγικό;Δεν αντιλέγει κανείς στο ότι είναι σημαντική η σωστή επιλογή της σχολής και του γνωστικού αντικειμένου,που θα επιλέξει κάποιος.Μα τώρα τέσσερα χρόνια μετά μπορώ καθαρά να πω,πως δεν είναι τα πάντα και φυσικά δεν έρχεται το τέλος του κόσμου.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της τρίτης λυκείου αλλά κι έπειτα,όταν βγήκαν οι βαθμολογίες δεν ήμουν από τα παιδιά,που έτρεχαν να ‘’συμβουλευτούν’’ τους πάντες για το τι θα δηλώσουν στο μηχανογραφικό τους.Καμιά φορά αυτές οι ‘’συμβουλές’’ δεν είναι πάντα επωφελείς.Και θα σου πω γιατί.Ο καθηγητής σου κι ο γονιός σου ή ένας σύμβουλος επαγγελματικού προσανατολισμού μπορεί να γνωρίζουν πολύ καλύτερα,τις συμβαίνει στην αγορά εργασίας.Κανείς όμως δεν ξέρει,τι είναι αυτό,που λαχταράς.Τότε στα 18 μου,όταν ήταν πολύ της μόδας οι παιδαγωγικές σχολές δεν τις επέλεξα τελικά.Έκανα καλά πιστεύω,όχι γιατί εν τέλει τώρα τέσσερα χρόνια μετά,οι διορισμοί έχουν παγώσει και θα πέσει ανεργία,αλλά γιατί και δουλειά να υπήρχε εμένα δε θα μου άρεσε και ό,τι έκανα,θα το έκανα με μισή καρδιά!Άσε που είχα και τον άλλο φόβο.Άκουγα το Παράπονο του Ελύτη και όταν έφτανε στο στίχο ‘’άλλα είναι εκείνα,που αγαπώ γι’ αλλού,γι’ αλλού ξεκίνησα’’ έτρεμα,να μη φτάσω μια μέρα στα πενήντα μου και με εκφράζει αυτός ο στίχος.
Δεν έχω βγει ακόμα στην αγορά εργασίας και δε θέλω να μιλήσω εκ του ασφαλούς,αλλά από αυτά που βλέπω μπορώ να πω,πως όταν αγαπάς κάτι,όλο και κάποια πόρτα θ΄ανοιχτεί μπροστά σου.
Χρήσιμες λοιπόν οι συμβουλές ναι,για να μην ενταχθούμε σ’ έναν τελείως κορεσμένο εργασιακό χώρο,πάντα μα πάντα όμως έχοντας στο μυαλό μας πού βρίσκεται αυτό που αγαπάμε.

Υπήρξαν εν τέλει δυστυχώς και παιδιά,που ‘’που γι’ αλλού,γι’ αλλού ξεκίνησαν’’ και αλλού πήγαν.Και πάλι όμως πιστεύω,πως ποτέ δεν είναι αργά για κανένα!

23 σχόλια:

  1. Η επιλογή σχολής ήταν στα χρόνια μου και παραμένει μια βασανιστική και παράλογη διαδικασία: να πρέπει, πριν γνωρίσεις τον κόσμο και τον εαυτό σου, να επιλέξεις τι θα κάνεις σε όλη σου τη ζωή! Και τα κριτήριά σου να βασίζονται στην αδηφάγα αγορά εργασίας!
    Διάλεξα με την καρδιά και ποτέ δεν το μετάνιωσα, άλλωστε, να που ήρθε μια κρίση και κανένα σχεδόν επάγγελμα δεν είναι σίγουρο.
    Επιπλέον, αν κάνεις κάτι που δεν σου αρέσει, τα χρήματα που θα βγάλεις δεν θα τα ευχαριστηθείς.
    Καλό απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αλεξάνδρα εν τέλει να που πράγματι ήρθε η ώρα,που καμία επιλογή σχολής δε σου εξασφαλίζει αυτομάτως και δουλειά.Ίσως είναι και καλύτερα έτσι.Να σταματήσει αυτό το ''τελειώνω τη σχολή και κατευθείαν στο δημόσιο!''
      Άσε που αν αγαπάς τη δουλειά σου δεν εργάζεσαι τελικά ούτε μια μέρα.Ευχαρίστηση είναι!!

      Διαγραφή
  2. Εγώ ήθελα στην Α Λυκείου ΜΜΕ, κάπου στη Γ Λυκείου με έσπρωξαν για Αγγλικές κι Ελληνικές Φιλολογίες, αλλά τελικά δήλωσα ΜΜΕ δεύτερη επιλογή και πέρασα εκεί. Twist of fate, όχι αστεία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τελικά η μοίρα σε οδηγεί εκεί που θέλει!Και καλά κάνει εδώ που τα λέμε!!

      Διαγραφή
  3. Πόσο πολύ συμφωνώ! Εννοείται πως είναι σημαντική επιλογή η σχολή που θα δηλώσουμε, αλλά δεν είναι το παν! Όπως δεν είναι και κακό τελικά να αλλάξεις τελείως κλάδο, και να κυνηγήσεις τα όνειρά σου! Ποτέ δεν είναι αργά! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φυσικά και ποτέ δεν είναι αργά να κυνηγήσει κάποιος τα όνειρά του!Και εννοείται,πως ό,τι σπουδάσουμε δε σημαίνει,πως θα καθορίσει και τη μετέπειτα επαγγελματική μου ζωή!

      Διαγραφή
  4. Και γω όταν έδινα πανελληνιες το 2006 ήταν τις μόδας τα παιδαγωγικα και οι φιλολογίες. Επέλεξα φιλολογια, πήγα με μια λαχταρα και όλα κατέρρευσαν. Παρακολουθουσα μαθηματα, εκανα εργασίες κ ό,τι ζητουσαν οι καθηγητες και με δυσκολια με περνουσαν, επειδη δεν ημουν σε παραταξη. Παρατησα τη σχολή και δεν το μετανιωνω....
    Καλο μας Σαββατοκύριακο
    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έλα ρε τσακάλι! Εϊχες τα κότσιο και την παράτησες; Μπράβο! Καλά τόσο μα τόσο διεφθαρμένοι ήταν; Το έχω δει κι εγώ αυτό στις άλλες σχολές. Ντάξει δεν ξέρω τι θα έκανα.

      Διαγραφή
    2. Αριάδνη δε διαφωνώ,πως οι παρατάξεις ακόμα και τώρα έχουν σημαντικό ρόλο στο ελληνικό πανεπιστήμιο,αλλά να σου πω την αλήθεια δεν το έχω δει σε τέτοιο βαθμό.Μπράβο σου πάντως για την αποφασιστικότητά σου!Είναι σημαντικό να μπορείς να πεις και να έχεις ξεκαθαρίσει,τι θες να κάνεις στη ζωή σου!

      Διαγραφή
  5. Άλλα θέλω κι άλλα κάνω πώς να σου το πω; Καμία σχέση, Στο πανεπιστήμιο περνάμε απλώς για να περάσουμε κι όπου μας βγάλει ο δρόμος. Για να έχουμε ένα δαχτυλίδι που λένε και μετά να ανοίξουμε πανιά για άλλες θάλασσες.Πάντως θα θελα πολύ να ήμουν τώρα 4ο έτος. Τυχερούλαααααααα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χριστίνα αυτό που πιστεύω είναι,πως οι σπουδές μπορούν να μας δώσουν πάνω απ' όλα μια γενικότερη παιδεία και να μας πάνε ένα βήμα παραπέρα.φυσικά δε σημαίνει,πως είναι το παν!Με τίποτα!Πολλές φορές στην πορεία μπορεί να κάνουμε και κάτι εντελώς διαφορετικό!
      Τώρα σιγά σιγά τελειώνει και το τέταρτο έτος...αρχίζουν άλλα πράγματα...

      Διαγραφή
  6. Εγω ποτε δεν ειχα αποφασισει τι θελω να σπουδασω..Δεν εβρισκα κατι να με καλυπτει.
    Δεν ημουν ποτε σιγουρη τι θελω να κανω.
    Το μονο που ηξερα ειναι πως μου αρεσε πολυ το μακιγιαζ.. Το οποιο στην τελικη συνδιασα με κομμωτική οσο και να μην ηθελα. Το αποτελεσμα ηταν να δουλεψω μονο ως κομμωτρια 3 χρονια και να τα παρατησω..
    Μετα για 6 χρονια δουλεψα ως γραμματεας σε γιατρο που το μονο που ζητουσαν τοτε ηταν αγγλικα και λιγες γνωσεις υπολογιστη..
    Τωρα στα 30 μου, ειμαι ανεργη στο σπιτι με την ελπιδα πως θα βρεθει κατι καλο που να κρατησει..
    Αλλα πως ? Θελουν διπλωματα και προσοντα. τα οποια εγω δεν εχω...
    Πιστευω πως μια σπουδη σε οτιδηποτε τομεα απλα βοηθαει να ανοιχτει εκεινη η πορτα. Απο εκει και περα εξαρταται απο εμας κατα ποσο θα ειμαστε επιτυχημενοι σε αυτο που κανουμε.
    Δεν ημουν ποτε φαν των φιλολογικων σπουδων..
    Εχω φιλους που συμφωνα με τα δεδομενα ποτε δεν θα διοριστουν στο δημοσιο. και ομως, επελεξαν να σπουδασουν κατι που οι ιδιοι ηθελαν.Τωρα, αν θα βγει σε καλο, ενας θεος ξερει..
    Καλο Σκ Ανθη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαράκι μου δυστυχώς η ανεργία είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα!Πιστεύω,πως από τη στιγμή,που ξέρεις,ότι σου αρέσει το μακιγιάζ και η κομμωτική,εάν το κυνηγήσεις θα υπάρξουν πολύ καλές ευκαιρίες,παρά τις δυσκολίες,που σίγουρα υπάρχουν.Έχει κόπο,αλλά νομίζω αξίζει!
      Εάν έχουμε αποφασίσει,να κάνουμε κάτι που αγαπάμε όσα εμπόδια κι αν βρούμε τα διώχνουμε και συνεχίζουμε το δρόμο μας!Και οι φίλοι σου,που αναφέρεις σίγουρα θα βρουν διέξοδο για να κάνουν αυτό,που θέλουν!
      Τα φιλιά μου!

      Διαγραφή
  7. Κάθε φορά που σκέφτομαι τις Πανελλήνιες, ανατριχιάζω. Στην πραγματικότητα δε θέλω να τις θυμάμαι καθόλου, γιατί χειρότερο διάστημα από άποψη πίεσης και άγχους δεν έχω περάσει άλλη φορά!
    Νομίζω πως κανείς δεν είναι πραγματικά έτοιμος στα 18 του (ή στα 17 του, που ίσχυε στη δική μου περίπτωση - ακόμη χειρότερα) να πάρει τέτοιου είδους αποφάσεις. Μπορεί να ξέρεις προς τα πού θέλεις να κατευθυνθείς, αλλά υπάρχουν τόσες και τόσες παράμετροι που απλά δεν έχεις την ωριμότητα ακόμη για να σκεφτείς και να υπολογίσεις... και που ίσως, σε αρκετές των περιπτώσεων, θα τις βρεις μπροστά σου στο μέλλον.
    Σε κάθε περίπτωση, πιστεύω πως είναι λάθος να θεωρούμε ότι η επιλογή της σχολής καθορίζει όλη τη ζωή μας. Είναι βαριά αντίληψη αυτή και ψυχοφθόρα. Τα πράγματα αλλάζουν, τα θέλω μας αλλάζουν... ο κόσμος αλλάζει. Και ποτέ δεν είναι αργά για να κυνηγήσει κανείς αυτό που αγαπάει.
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έλλη μου οι πανελλήνιες πιστεύω αφήνουν πικρή γεύση στους μαθητές,γιατί υπάρχει αυτή η γενικότερη άποψη,ότι είναι το κομβικότερο σημείο της μαθητικής ζωής.Δεν είναι.Είναι απλά το τέλος της και ναι είναι σημαντικό,αλλά όχι τον παν.Έχω δει παιδιά να τα ''σπρώχνουν'' οι γονείς τους με χίλια δυο ιδιαίτερα από πρώτη δημοτικού,για να περάσουν ντε και καλά στο πανεπιστήμιο,ενώ αυτά απλά δε θέλουν.Θα μου πεις,ότι ναι σε μικρή ηλικία δεν είσαι πάντα ώριμος για να ξέρεις τι θες να κάνεις,αλλά ένα παιδί που θέλει να ακολουθήσει για παράδειγμα μια τέχνη και το λέει γιατί κανείς δεν το ακούει;
      Επειδή πράγματι στα 17,18 δε μπορούμε να είμαστε απολύτως συνειδητοποιημένοι γι' αυτό που θ' ακολουθήσουμε είναι σημαντικό να υπάρχει σωστός επαγγελματικός προσανατολισμός.Όχι άνθρωποι,που θα σου πούνε που γίνονται οι περισσότερες προσλήψεις και που θα βγάλεις χρήμα,αλλά αυτοί που θα σε βοηθήσουν να καταλάβεις τι θες γενικότερα και ποια ταλέντα έχεις και μπορείς να καλλιεργήσεις.Αλλά στο ελληνικό σχολείο είμαστε...μη ζητάμε και πολλά!
      Εν τέλει,όπου και να στραφεί κάποιος ποτέ δεν είναι αργά να ακολουθήσει κάτι άλλο και ν' ανακαλύψει νέες πτυχές του εαυτού του!

      Διαγραφή
  8. Ξέρω πως ακομη κι αν δε βρεις δουλειά πάνω σ' αυτό που σπούδασες και αγάπησες, μπορείς να βρεις κάτι άλλο που αγαπάς εξίσου.. εντάξει, εγώ αυτή τη στιγμή μιλάω εκ του ασφαλους αλλά το μηχανογραφικό είναι η πιο ψυχοφθόρα διαδικασία όταν είσαι μπερδεμένη.. χειρότερο και από τις ίδιες τις Πανελλήνιες..
    Συμφωνώ πως αυτό που σπουδάζουμε δεν καθορίζει αναγκαία το υπόλοιπο της ζωής μας, αλλά που να βρεις το θάρρος να το αποδεχτείς όταν δεν ξέρεις καν τι σου γίνεται;;;
    Καλό ξημέρωμα Ανθή μου! Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιώτα μου το μηχανογραφικό σίγουρα δεν είναι και ό,τι πιο εύκολο και σίγουρα τα 18 δεν είναι η ηλικία,που θα πεις ''ναι!αυτό θα κάνω για την υπόλοιπη μου ζωή!''.Υπάρχουν τόσα πολλά,που μαθαίνουμε στην πορεία.Σημασία έχει να μην πάμε εντελώς αλλού και κυρίως γιατί το θέλουν οι άλλοι.Δε θα σπούδαζα ποτέ κάτι απλά επειδή αρέσει στους γονείς μου ή με έχει επηρεάσει ένας καθηγητής.Αρκεί να έχουμε έστω και λίγο ξεκαθαρίσει προς τα πού θέλουμε,να κινηθούμε!
      Φιλάκια πολλά!

      Διαγραφή
  9. Πόσο δίκιο έχεις! Είχα πάει σε σύμβουλο επαγγελματικού προσανατολισμού και βγάλαμε συμπέρασμα ότι μου ταίριαζε είτε θεατρικών σπουδών (ήθελα να γίνω ενδυματολόγος) είτε κοινωνική λειτουργός. Επέλεξα το δεύτερο γιατί είχε μεγαλύτερη επαγγελματική αποκατάσταση. Όταν ορκίστηκα το 2010 και πήρα το πτυχίο μου δεν είχε καθόλου επαγγελματική αποκατάσταση και τώρα εργάζομαι περιστασιακά στο επάγγελμά μου με μικρές συμβάσεις των 490ε ή 620 στην καλύτερη που πλέον δεν ξαναβγαίνουν. Μετάνιωσα πολλές φορές κι ας μου λένε όλοι πόσο μου ταιριάζει το επάγγελμα. Μετάνιωσα που δεν ασχολήθηκα επιπλέον και με άλλους τομείς. Δικαιώθηκα όμως που δεν συμβουλεύτηκα κανέναν στη συμπλήρωση του μηχανογραφικού και δήλωσα Πάτρα, μένοντας μόνη 4 χρόνια που αποτέλεσαν σημαντικές εμπειρίες στην ζωή μου. Όλα τα παιδιά που είναι στη φάση του μηχανογραφικού να μην τρελαίνονται κι εκείνα που δεν πέτυχαν στις πανελλήνιες.. δεν ήρθε η καταστροφή. Βλέπω συμμαθητές μου που ήταν χάλια μαθητές να βγάζουν πολύ περισσότερα χρήματα από τα παιδιά που πέρασαν Πολυτεχνείο γιατί έκαναν άλλες επιλογές επιχειρηματικά.

    Σου εύχομαι όταν τελειώσεις να είναι τα πράγματα καλύτερα απ'ότι ήταν σε εμάς..
    Γιατί δε μπορείς να φανταστείς τι περάσαμε αυτά τα χρόνια..!!
    Καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατερίνα μου να σου πω την αλήθεια από το λίγο,που σε γνωρίζω μέσα από τα γραπτά σου και τις ιδέες σου-και πιστεύω,πως αυτά που γράφουμε δείχνουν το χαρακτήρα μας σε σημαντικό βαθμό-πιστεύω κι εγώ,ότι σου ταιριάζει το επάγγελμα ή πιο σωστά το λειτούργημά σου.Δεν είναι κάτι,που μπορεί εύκολα να κάνει ο καθένας.
      Επιπλέον φυσικά το να μην σπουδάσει κάποιος δε σημαίνει,ότι δε μπορεί να επιτύχει,αλλά βλέπεις,τα κοινωνικά στερεότυπα άλλα λένε γι' αυτό και γεμίζουν κάθε χρόνο τα φροντιστήρια από παιδιά,που δε θέλουν παρά να μάθουν μια τέχνη οι γονείς του όμως θέλουν να τα δουν να σπουδάζουν.
      Το να μείνεις μόνος επίσης το θεωρώ μια από τις πιο σημαντικές εμπειρίες.Σε ωριμάζει!
      Τα φιλιά μου!

      Διαγραφή
  10. Πού είσαι νιότη που μου 'λεγες πως θα γινόμουν άλλος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τελικά ο χρόνος μπορεί να μας οδηγήσει εκεί που ποτέ δε φανταζόμασταν!

      Διαγραφή

  11. Είμαι τρίτη λυκείου κι όσα έγραψες τα έχω νιώσει. Και γω, γι' αλλού,γι' αλλού ξεκίνησα... αλλα δεν πειράζει.
    Στην αρχή στεναχωρέθηκα, έκλαψα... Αλλά έκανα και κάτι άλλο: κλείστηκα, δεν άκουσα κανέναν, γονείς, καθηγητές κλπ.
    Τα έκανα όλα μόνη μου. Έψαξα μόνη μου. Κατάλαβα ότι όλα για κάποιο λόγο γίνονται και... κάθε εμπόδιο για καλό!
    Τη καλησπέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Δέσποινα!Πιστεύω κι εγώ πω για κάποιο λόγο γίνονται όλα.Δεν είναι εύκολη διαδικασία,όμως δεν ήρθε το τέλος του κόσμου!Μπράβο σου,που είσαι αισιόδοξη!Σου εύχομαι τα καλύτερα,που σίγουρα θα έρθουν!!

      Διαγραφή