Κυνηγώντας Χίμαιρες

Ήθελα καιρό να γράψω γι’ αυτό το βιβλίο.Για τη Μεγάλη Χίμαιρα.Είναι ένα από τα αγαπημένα μου,δε μπορούσα να ξεκολλήσω,όταν το διάβαζα…Είναι μια βουτιά στη γυναικεία ψυχή.Βουτιά στα βαθιά ίσως.Δε λέει εξάλλου και το λαϊκό άσμα: ‘’της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος;’’Άβυσσος και η ψυχή της Μαρίνας-της ηρωίδας.Μιας ηρωίδας,που δε θα λέγαμε και συνηθισμένης.Δε θεωρώ βέβαια,πως γενικά υπάρχει ‘’συνηθισμένη’’ γυναίκα.Ακόμα και κάποια,που ακολουθεί μια φαινομενικά ή και πραγματικά ήσυχη ζωή κουβαλάει τη δική της ιστορία,που ποτέ δεν ξέρεις…ίσως και να γίνει μυθιστόρημα.

Η Μαρίνα με πολλά τραύματα από την παιδική της ηλικία,πάλευε και αγωνιούσε,να βρει τον κρυμμένο της ερωτισμό.Ήταν όμορφη και το ήξερε.Μια όμορφη Γαλλίδα,που δε διστάζει να ακολουθήσει τον όμορφο Έλληνα καπετάνιο που ξύπνησε τα κρυφά της πάθη,να ανέβει πάνω στο πλοίο του τη ‘’Χίμαιρα’’ και να πάει μαζί του ως την πατρίδα του,στη Σύρα συνδέοντας τη ζωή και την τύχη της με τα βαπόρια του άνδρα της.Η Χίμαιρα όμως δηλώνει κάτι άπιαστο,το όνειρο που κυνηγάμε κι όλο μας φεύγει μέσα από τα χέρια,ξεγλιστράει ύπουλα.Και η ζωή της Μαρίνας,η όμορφη ζωή,που επιθυμούσε ξεγλίστρησε τόσο μα τόσο υποχθόνια,που δεν πρόλαβε να κάνει τίποτα.

Είναι ίσως,που καμιά φορά τα σχέδιά μας δεν περνούν μόνο από το χέρι μας.Είναι πάλι ίσως,που μετά την ακμή έρχεται κι η παρακμή,φυσική εξέλιξη των πραγμάτων.Και είναι και τα συναισθήματά μας,άγρια καμιά φορά,που κάνουν τη λογική ένα απειροελάχιστο θραύσμα στην εύθραυστη υπόστασή μας και ψάχνουμε να τη βρούμε.

Ανύπαρκτη η λογική όταν η Μαρίνα,ενέδιδε σιγά-σιγά στο πάθος της για το μικρό αδερφό του συζύγου της.Ήταν μια έλξη,που ξεκίνησε αθώα,όταν μιλούσαν μαζί για ποίηση και για τέχνη.Που έκανε την πρώτη της δηλή εμφάνιση,με ψήγματα ζήλειας στην καρδιά της Μαρίνας για τις γυναίκες,που τον περιτριγύριζαν και που οδήγησε σε μια άγρια ένωση των δυο τους και τελικά στο θάνατο.

Η Μαρίνα,κατευθυνόμενη από τα πάθη της,χωρίς να το θέλει γίνεται μια σύγχρονη Μήδεια.Έγινε μια παιδοκτόνος Μήδεια,που ερμηνεύοντας τη συμπεριφορά της η ίδια η Μαρίνα έλεγε: ‘’Η Μήδεια είναι ο φυσιολογικός άνθρωπος,που το ερωτικό πάθος του συσκοτίζει το λογικό,όπως στον κάθε φυσιολογικό άνθρωπο.Κατ’ αντιδιαστολήν συμπέρασμα:ο άνθρωπος,που δε μπορεί να νιώσει ένα τέτοιο πάθος δεν είναι φυσιολογικός.’’

Η επιθυμία της Μαρίνας ‘’γυμνωμένη ως το κόκκαλο’’,που την οδηγεί στην καταστροφή είναι τελικά το φυσιολογικό;Μα και γιατί καταδικαζόμαστε αν ζήσουμε κάτι φυσιολογικό,όπως ‘’καταδικάστηκε’’ και ‘’τιμωρήθηκε’’ η ίδια η ηρωίδα;Και ποιο είναι τελικά το μέτρο στα συναισθήματα και στα πάθη και πού θα το αναζητήσουμε;

Δεν απαντιέται τελικά αυτό το ερώτημα.Μένει πάνω μας,να σκεφτούμε και να αποφανθούμε τελικά γι’ αυτό.Είναι θέμα εσωτερικής αναζήτησης και ζυγιάσματος.

Η Μαρίνα πάντως αναζητά μέχρι και την τελευταία στιγμή την κάθαρση και τη βρίσκει στο θαλασσινό νερό.

Ίσως φαίνεται μια κάπως γνωστή πλοκή.Ένα ερωτικό τρίγωνο,που τελικά οδηγεί όλους τους ήρωες στην καταστροφή.Είναι όμως πολλά παραπάνω κι αυτό γιατί πιστεύω λίγοι συγγραφείς έχουν τολμήσει να ξεγυμνώσουν την ψυχή μιας γυναίκας και φτιάξουν ένα χάρτη των συναισθημάτων και των σκέψεών της.Ο Καραγάτσης το έκανε κι αυτό το βιβλίο είναι ένα αυθεντικό ψυχογράφημα.Ένα δρομάκι,που μας οδηγεί στα τρίσβαθα του συναισθηματικού κόσμου της ηρωίδας και μας αφήνει εκεί να πονέσουμε μαζί της,ίσως και να ταυτιστούμε.

''Η Μεγάλη Χίμαιρα'' θα ανέβει φέτος για πρώτη φορά στη θεατρική σκηνή στα Πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών.(καλοκαίρι 2014)

via