Καλοκαίρι στην Ελλάδα.Θάλασσα και φως.Άπλετο φως,αλήτικο να μη μπορείς να το σταματήσεις πουθενά και να τρυπώνει,μέσα από τις γρύλιες στα παράθυρα,κάτω από το γείσο του πλατύγυρου καπέλου και μέσα στο πιο στενό σοκάκι του νησιού.Κι είναι η ομορφιά μεγάλη,γιατί όλα βρίσκονται σε ρυθμούς ξέφρενους αψηφώντας τη ζέστη,που έχει συμμαχήσει με τη νωθρότητα.Ναι!τ’ αγαπάμε τα καλοκαίρια για χίλιους δυο λόγους,μα κυρίως γιατί είναι η εποχή,που σου δίνει την απόλυτη ελευθερία και η ελευθερία είναι το μεγαλύτερο αγαθό για έναν άνθρωπο,που θέλει να είναι ευτυχισμένος.Τα ελληνικά καλοκαίρια λοιπόν εμπνέουν και εξαιτίας τους ήταν,που γράφτηκαν και μερικά από τα ωραιότερα ποιήματα του 20ου αιώνα.Αυτά,που ακόμα κι αν δεν είσαι δίπλα στη θάλασσα τα διαβάζεις και ως δια μαγείας βρίσκεσαι σ’ ένα ψηλό βράχο,που τη βάση του σιγοτρώει το κύμα,ενώ το αεράκι σου φιλάει το πρόσωπο.
O ποιητής,που ύμνησε τα ελληνικά καλοκαίρια και τα ελληνικά νησία με τον γοητευτικότερο τρόπο,ήταν αναμφισβήτητα ο Οδυσσέας Ελύτης.Κι ίσως εξαιτίας του υπερρεαλισμού του να μην μπορούμε πάντα να συλλάβουμε και τα βαθιά νοήματα,η ποίηση έτσι κι αλλιώς όμως είναι για να την αισθάνεσαι,όχι αναγκαστικά να την καταλαβαίνεις.Είναι μαγεία και η μαγεία είναι τις πιο πολλές φορές ακατανόητη…
Στα ποιήματα του Ελύτη κατοικούν πανέμορφα πλάσματα,νύμφες της θάλασσα,κάπου εκεί στις Μικρές Κυκλάδες του…
Ανάμεσα Σύρο και Τζιά
μικρή φυτρώνει νεραντζιά
η μικρή μου η κοπελιά.
Πόχει τις ρίζες στο βυθό
και τα κλαδιά στον ουρανό
το κορίτσι που αγαπώ.
Πλάσμα δεν είναι ανθρωπινό
δεν είναι μήτε ξωτικό
το κορίτσι που αγαπώ.
Μα ’χει τον ήλιο φορεσιά
τα κύματα περπατηξιά
η μικρή μου η Παναγιά.
Χάϊντε νύφη τής θαλάσσης
τις φαμίλιες θα χαλάσεις.
Και στους ‘’Προσανατολισμούς’’ η θύμησή του περιδιαβαίνει ανάμεσα στ’ αμπέλια,τις ελιές και τα όστρακα…
Ἐλαιῶνες κι ἀμπέλια μακριὰ ὡς τὴ θάλασσα
Κόκκινες ψαρόβαρκες μακριὰ ὡς τὴ θύμηση
Ἔλυτρα χρυσὰ τοῦ Αὐγούστου στὸν μεσημεριάτικο ὕπνο
Μὲ φύκια ἢ ὄστρακα. Κι ἐκεῖνο τὸ σκάφος
Φρεσκοβγαλμένο, πράσινο, ποὺ διαβάζεις ἀκόμη
στὴν εἰρήνη τὸν κόλπου τῶν νερῶν ἔχει ὁ Θεός.
Κόκκινες ψαρόβαρκες μακριὰ ὡς τὴ θύμηση
Ἔλυτρα χρυσὰ τοῦ Αὐγούστου στὸν μεσημεριάτικο ὕπνο
Μὲ φύκια ἢ ὄστρακα. Κι ἐκεῖνο τὸ σκάφος
Φρεσκοβγαλμένο, πράσινο, ποὺ διαβάζεις ἀκόμη
στὴν εἰρήνη τὸν κόλπου τῶν νερῶν ἔχει ὁ Θεός.
Περάσανε τὰ χρόνια φύλλα ἢ βότσαλα
Θυμᾶμαι τὰ παιδόπουλα τοὺς ναῦτες ποὺ ἔφευγαν
Βάφοντας τὰ πανιὰ σὰν τὴν καρδιά τους
Τραγουδοῦσαν τὰ τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα.
Κι εἶχαν ζωγραφιστοὺς βοριάδες μὲς στὰ στήθια.
Θυμᾶμαι τὰ παιδόπουλα τοὺς ναῦτες ποὺ ἔφευγαν
Βάφοντας τὰ πανιὰ σὰν τὴν καρδιά τους
Τραγουδοῦσαν τὰ τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα.
Κι εἶχαν ζωγραφιστοὺς βοριάδες μὲς στὰ στήθια.
Και κάποια στιγμή γράφει και για τα καλοκαίρια,που μπορεί να μας πονέσουν,που τα παίρνουν όλα μαζί τους…
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
τ' άγρια μαλλιά σου στην τρικυμία
το ραντεβού μας η ώρα μία.
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
τα μαύρα μάτια σου το μαντίλι
την εκκλησούλα με το καντήλι.
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι.
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
με τα μισόλογα τα σβησμένα
τα καραβόπανα τα σχισμένα.
Μες στις αφρόσκονες και τα φύκια
όλα τα πήρε τα πήγε πέρα
τους όρκους που έτρεμαν στον αέρα.
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι.
(Από τα Ρω του Έρωτα)
τ' άγρια μαλλιά σου στην τρικυμία
το ραντεβού μας η ώρα μία.
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
τα μαύρα μάτια σου το μαντίλι
την εκκλησούλα με το καντήλι.
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι.
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
με τα μισόλογα τα σβησμένα
τα καραβόπανα τα σχισμένα.
Μες στις αφρόσκονες και τα φύκια
όλα τα πήρε τα πήγε πέρα
τους όρκους που έτρεμαν στον αέρα.
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι.
(Από τα Ρω του Έρωτα)
Μα θα υμνήσει και το Σώμα του Καλοκαιριού,που το ψήνει ο ήλιος και η αλμύρα της θάλασσας…
Ὢ σῶμα τοῦ καλοκαιριοῦ γυμνὸ καμένο
Φαγωμένο ἀπὸ τὸ λάδι κι ἀπὸ τὸ ἀλάτι
Σῶμα τοῦ βράχου καὶ ῥῖγος τῆς καρδιᾶς
Μεγάλο ἀνέμισμα τῆς κόμης λυγαριᾶς
Ἄχνα βασιλικοῦ πάνω ἀπὸ τὸ σγουρὸ ἐφηβαῖο
Γεμᾶτο ἀστράκια καὶ πευκοβελόνες
Σῶμα βαθὺ πλεούμενο τῆς μέρας!
Φαγωμένο ἀπὸ τὸ λάδι κι ἀπὸ τὸ ἀλάτι
Σῶμα τοῦ βράχου καὶ ῥῖγος τῆς καρδιᾶς
Μεγάλο ἀνέμισμα τῆς κόμης λυγαριᾶς
Ἄχνα βασιλικοῦ πάνω ἀπὸ τὸ σγουρὸ ἐφηβαῖο
Γεμᾶτο ἀστράκια καὶ πευκοβελόνες
Σῶμα βαθὺ πλεούμενο τῆς μέρας!
«Τόσο το θέρος, τόσα τα πουλιά, και σε μέγα βάθος
Η πάντων και πασών Ελληνίς η θάλασσα»
Κι επειδή όλη αυτή η ομορφιά των λέξεων πρέπει να συνοδεύεται κι από την ομορφιά της μουσικής,η ανάρτηση αυτή θα κλείσει με μια ονειρική μελοποίηση…
πηγή,πηγή
Καλημέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΠως να αντισταθούν οι ποιητές σε αυτή την ομορφιά του ελληνικού καλοκαιριού, σε αυτή τη θάλασσα, σε αυτό τον φωτεινό ουρανό. Ο Οδυσσέας Ελύτης είναι από τους αγαπημένους μου.
Ωραίες οι επιλογές σου και οι σκέψεις σου.
Καλό Σαββατοκύριακο!
Ελένη η ποίηση του Ελύτη είναι απλά μαγική και τιμά με τον πιο όμορφο τρόπο τις ομορφιές της πατρίδας μας!
ΔιαγραφήΛατρεύω κι εγώ την ποίησή του!
Μα τι ομορφα ποιηματα ειναι αυτα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλυτης μεγαλος! Πρωτη φορα διαβασα αυτα τα ποιηματα του παντως.
Ισως δεν ειναι τοσο γνωστα ?
Καλο Σκ Ανθη μου
Μαράκι μου χαίρομαι,που σου άρεσαν.Οι αλήθεια είναι,πως δεν είναι όλα τα ποιήματα του Ελύτη τόσο γνωστά,αδίκως γιατί είναι πανέμορφα και αξίζει να τα ανακαλύψουμε!!
ΔιαγραφήΤα φιλιά μου!
Ειλικρινά, έγραψες σαν τον Ελύτη και ζωγράφισες σαν τον Φασιανό...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ πολύ!Εμπνέει το ελληνικό καλοκαίρι!!
ΔιαγραφήΜα υπάρχουν πιο ονειρικά ποιήματα απ' αυτά του Ελύτη;Είναι γεμάτα Ελλάδα!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά Πολλά Βάσω μου!!