Η τριακοστή πρώτη σελίδα

via

Μ’ αρέσει πολύ,να διαβάζω.Τα πάντα,όχι μόνο λογοτεχνία.Διαβάζω όλα τα έντυπα,που θα πέσουν στα χέρια μου,ακόμα και τα φυλλάδια των delivery ή τα διαφημιστικά των super market.Πείτε το και ανωμαλία,δεν ξέρω…αλλά ακόμα κι αυτά τα βρίσκω ενδιαφέροντα.

Η λογοτεχνία είναι βέβαια η μεγάλη μου λατρεία,ο εθισμός μου…Στην Τρίτη λυκείου,ανάμεσα στη φιλοσοφία,τα λατινικά και την έκθεση έβρισκα κάθε μέρα λίγο χρόνο να διαβάσω έστω και λίγο από ένα μυθιστόρημα.Θυμάμαι,πως προς το τέλος-κοντά στις εξετάσεις,διάβαζα την Ακολουθία της Οξφόρδης.Δε το λες και ελαφρύ,αλλά εμένα με ξεκούραζε.Ήταν κάτι διαφορετικό,απ’ αυτά,που γέμιζαν τις υπόλοιπες ώρες της μέρας μου.

Από τότε,που ξεκίνησα,να διαβάζω μόνη μου βιβλία,έως και σήμερα έχω διαβάσει αρκετά.Γι’ αυτό που λυπάμαι,αλλά το αναγνωρίζω και ως μια φυσική συνέχεια των πραγμάτων,είναι,ότι πλέον ενθουσιάζομαι πολύ πολύ δύσκολα,από ένα βιβλίο.Πάνε οι εποχές,που με την αδερφή μου τρελαινόμασταν τόσο πολύ για το ‘’Βαγγέλη,το αρκουδάκι των Χριστουγέννων’’,που το ξέραμε απ’ έξω!!

Όταν διάβασα στα μπλογκ της Πέτρας και της Νάσιας για το παιχνίδι με τη σελίδα 31,σκέφτηκα,πως θα ήταν μια πολύ καλή ιδέα,να το κάνω κι εγώ.Δε θα παραθέσω τη σελίδα 31 από το βιβλίο,που διαβάζω τώρα,γιατί ευελπιστώ να μιλήσω γι’ αυτό σε μια επόμενη ανάρτηση.Έτσι πήρα εντελώς τυχαία ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη μας,το οποίο δεν έχω διαβάσει και δεν ξέρω καθόλου την υπόθεσή του.Θα είναι μια ωραία ιδέα να δούμε απομονωμένη μια σελίδα του.Ο καθένας σας μπορεί να γράψει με σχόλιο του,ποια πιστεύει,ότι είναι η υπόθεση και η πλοκή του βιβλίου,τι συμβαίνει με τα πρόσωπα και ποιες είναι οι σχέσεις μεταξύ τους κι όταν εγώ διαβάσω το βιβλίο…(μάλλον προς το καλοκαίρι,να το περιμένετε αυτό)να κάνω μια ανάρτηση γι’ αυτό και να δούμε κατά πόσο σκοράραμε!

Η σελίδα 31 από την Εποχή των Καφέδων του Γιάννη Ξανθούλη

Πόση ώρα πέρασε έτσι;Μου φάνηκε,πως άκουσα τη Σοφία να κλαίει πίσω απ’ τις κουρτίνες,αλλά το παράθυρο έπεφτε απ’ τη μεριά της θάλασσας,λίγο μακρύτερα απ’ τη βεράντα και δεν είμαι σίγουρος.Τα κορίτσια είχαν ξετρυπώσει ένα σκουλήκι τεράστιο και το περιεργάζονταν ρίχνοντάς του αλάτι.Το σκουλήκι συστρεφόταν ανίσχυρο,τυφλό.ξετρελαμένο απ’ τον πόνο,έρμαιο της περιέργειάς τους,με βέβαιη κατάληξη το ανεξίθρησκο νεκροταφείο τους.

Το σκυλί κοιμόταν έχοντας διαλέξει τον πιο γέρικο ευκάλυπτο με την πιο παχιά σκιά.Τα τζιτζίκια ροκάνιζαν τη ατμόσφαιρα.Νανουριστική πριονοκορδέλα των καλοκαιριών μας αυτά τα τζιτζίκια.Η ζέστη εκεί.Αμετακίνητη απ’ το μεσημέρι,κι ας ήταν έξι περασμένες.

Χάιδεψα το μουσκεμένο μου μέτωπο.Θυμάμαι την κίνηση,τον ιδρώτα με άρωμα καρπούζι στην παλάμη και το χαρούμενο γέλιο μιας γυναίκας που ήρθε απ’ τη θάλασσα.Πόσος καιρός είχε περάσει που τα δυο κουμπιά κρύβονταν απ’ το πόδι μου;Ορθώθηκε μπροστά μου μια γκρίζα μαθηματική άσκηση με ζητούμενο το χρόνο.Τι σχέση είχα εγώ με την αριθμητική;Ένα θρόισμα τετραδίων που πετούσαν σαν κάργες σκέπασε τον ορίζοντα.Πρέπει να ‘ναι πολύ παλιός εφιάλτης,σκέφτηκα σφίγγοντας το φλιτζάνι.Αλλά το γέλιο ξανάρθε από τη θάλασσα.Γυναίκας με άντρα αυτή τη φορά.

Μισοσηκωθήκαμε στις καρέκλες μας.Τρεμόπαιξαν τα γκρίζα φρύδια του Οδυσσέα σαν δυο περισπωμένες οδύνης,η Όλγα χάραξε με τα νύχια το λαιμό της,η Σοφία βγήκε στη βεράντα μ’ ένα κουτί χυμό πορτοκάλι και στεφανωμένα μάτια,ο γιατρός έσφιξε τους ξασπρισμένους βραχίονες της πολυθρόνας του,το σκυλί άφησε ένα γρύλισμα απορίας,ο Πέτρος προσπάθησε ν’ αφουγκραστεί το κατρακυλιστό γέλιο της παραλίας,σαν να ‘ταν η πρώτη φορά που κάποιος γελούσε μπροστά στη θάλασσα.

Δεν ανταλλάξαμε ούτε λόγια ούτε βλέμματα.

Την εξαιρετική ιδέα της τριακοστής πρώτης σελίδας θα τη βρείτε στο blog ki(a)notipies.