Πέμπτη 3 Απριλίου 2014

Σ' αγαπώ,αλλά γιατί να σου το πω;


Αγνότητα και αληθινά συναισθήματα.
Σκηνή από την ταινία''Το κορίτσι μου''


Πριν λίγες μέρες αφού έγραψα την ανάρτηση Ο δικός μου ο πρίγκηπας θα έρθει πάνω σε άσπρο ποδήλατο... θυμήθηκα τον πρώτο μου έρωτα και λέω…οκ!του αξίζει κι αυτού μωρέ μια ανάρτηση!Κι έτσι ήρθαν στο μυαλό οι αναμνήσεις…για τις οποίες πολλά χρόνια ντρεπόμουν φριχτά!
Ήταν καλοκαίρι του 1996.Εγώ τεσσάρων ετών.(Θα μου πείτε…μα έχεις αναμνήσεις από τότε;λίγο εγώ που θυμόμουν τα περιστατικά σαν όνειρο-λίγο συνέβαλαν και οι διηγήσεις των άλλων)Ήταν λοιπόν καλοκαίρι…και τα καλοκαίρια είναι που γεννιούνται όλοι οι μεγάλοι έρωτες!Κι αν άλλες ερωτικές ιστορίες έχουν σαν background βόλτες στα σοκάκια του νησιού,την αλμύρα κολλημενη πάνω στο δέρμα και αγκαλιές κάτω απ’ το φεγγάρι,στο δικό μου ειδύλλιο κυριαρχούν κουβαδάκια,παιχνίδια στην άμμο,πολύ αντιηλιακό για να μην καούμε και οι μαμάδες μας να μας φωνάζουν να πάμε για φαγητό!

Τον έλεγαν Νίκο και με περνούσε τέσσερα χρόνια.Ως οικογένειες κάναμε διακοπές μαζί κάθε καλοκαίρι κι έτσι έχω πολλές φωτογραφίες μαζί του.Επίσης υπάρχουν πολλές φωτογραφίες,όπου κρατάει την αδερφή μου από το χέρι(αυτή πιο μικρή από εμένα)και έτσι η μικρή μου αδερφούλα πάντα βρίσκει ευκαιρία να με δουλεύει και να μου λέει,ότι στην πραγματικότητα αυτή ήθελε και εμένα με είχε γραμμένη στο παλιά του πεδιλάκια θαλάσσης.Ήταν ξανθούλης και τα γαλανά ματάκια του έκαναν μπαμ από μακριά.Λίγο τα παιχνίδια στην άμμο,λίγο το πλατσούρισμα μαζί στα κυμματάκια…ε τον ερωτεύτηκα παράφορα!Και δεν μου έφταναν μόνο οι έρωτες· τεσσάρων ετών μικρό ήθελα και γάμους!
Ένα βράδυ,που είχαμε βγει έξω για φαγητό,μου γυρνάει εμένα το μάτι και λέω από μέσα μου(έτσι φαντάζομαι,πως θα είπα) ‘’Ή τώρα ή ποτέ!’’ και ως κορίτσι δυναμικό και ανεξάρτητο αποφάσισα,να του κάνω πρόταση γάμου!Ναι,ναι..Ο τρόπος βέβαια,που αποφάσισα να κάνω τη βαρυσήμαντη αυτή πρόταση ήταν κάπως αντισυμβατικός και καταπιεστικός θα έλεγα.Άρχισα να τον κυνηγάω τον καημένο ασταμάτητα γύρω από το τραπέζι και παράλληλα να φωνάζω ‘’Νικολάκηηηηη θα με παντρευτείς;’’Τόση κάψα να βάλω χαλκά και μάλιστα με έτερον ήμισυ το ‘’Νικολάκη’’
Φαντάζομαι,πως οι γονείς μας θα είχαν τρελαθεί στο γέλιο.Αυτό δε το θυμάμαι,αλλά το υποθέτω γιατί το θέαμα ήταν όπως το σκέφτομαι εγώ τώρα τουλάχιστον για γέλια!Οι γονείς του μάλιστα διακωμώδησαν πιο πολύ την κατάσταση,όταν φώναξαν μια ορχήστρα και μου αφιέρωσαν το ‘’Ωραία είναι η νύφη μας’’.
Εκείνο το φθινόπωρο βέβαια εγώ πήγα στο νηπιαγωγείο και ξέχασα το Νίκο αφού αποφάσισα,πως δεν αξίζει μιας και δεν ανταποκρίνεται στα συναισθήματά μου.Το 'ριξα στην ανάγνωση παραμυθιών και ερωτεύτηκα ξανά ένα συμμαθητή μου,το Θοδωρή,ο οποίος και ανταποκρίθηκε και είχαμε κλείσει και ημερομηνία γάμου και τα λοιπά...
Μεγαλώνοντας υπήρξαν κι άλλα ερωτικά σκιρτήματα-όχι πολλά!Συναισθηματικά ήμουν πολύ σταθερή κι όταν ένιωθα κάτι το ένιωθα πολύ βαθιά.Γι’ αυτό και έφτασα στην πρώτη λυκείου να είμαι ερωτευμένη με τον καλύτερό μου φίλο και να κλαίω με λυγμούς για ώρες,ενώ βρισκόμασταν έξω για διασκέδαση,όταν έμαθα ότι τα έφτιαξε με άλλη συμμαθήτριά μας την οποία και χώρισε μετά από πέντε μέρες και τα έφτιαξε με άλλη συμμαθήτριά μας,την οποία και χώρισε μετά από κανά δυο βδομάδες και ούτω καθεξής και εγώ ξενέρωσα και είπα ‘’Καλύτερα φίλοι’’ και όλα μέλι-γάλα!
Αυτό που σκέφτομαι βέβαια είναι,πως δεν του είχα πει ποτέ,τι ένιωθα.Και σκέφτομαι ακόμα,πως κάνοντας μια σύγκριση του εαυτού μου στην ηλικία των τεσσάρων και αργότερα στην ηλικία των δεκάξι ή και λίγο μεγαλύτερη η διαφορά ως προς τον τρόπο,που εξέφραζα τα συναισθήματά μου ήταν τεράστια.Που εδώ που τα λέμε στην εφηβεία μου και αργότερα όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο δεν εξέφραζα ΚΑΘΟΛΟΥ τα συναισθήματά μου.

Γιατί το κάνουμε αυτό;Μεγαλώνοντας κλεινόμαστε στο καβούκι μας και δε βγάζουμε λέξη,να πούμε αυτό που κρύβει η καρδούλα μας.Θα μου πείτε πολύ σωστά,όταν είσαι στα τέσσερα έχεις πλήρη άγνοια των συνεπειών των πράξεών σου και δεν αισθάνεσαι ούτε φόβο,ούτε τίποτα.Μα όταν μεγαλώνουμε,τι ακριβώς φοβόμαστε;Φοβόμαστε,πως αν εξωτερικεύσουμε τα όσα νιώθουμε θα μας κοροϊδέψουν ή την απόρριψη;Και μήπως έτσι χάνουμε στιγμές και ανθρώπους από δίπλα μας;

Αυτό θα ήθελα να κρατήσω από εκείνο το καλοκαίρι του ’96:τον αυθορμητισμό μου και την αθωότητά μου.Αυτά,που μακάρι να τα έχουμε όλοι μας!

25 σχόλια:

  1. 'Γεια σου, βρε κορίτσι δυναμικό!!!
    Αχαχαχα!!! Σε απόλαυσα!!! Πολύ! Πολύ λέμε!!!
    Όταν είσαι πιτσιρικάκι, μωρέ, έχεις άγνοια κινδύνου! Κάνεις τα πάντα! Με πάθος! Με γλύκα! Με αθωότητα! Με αφοπλιστική ειλικρίνεια!
    Και δεν μένω μόνο στα συναισθηματικά...
    Για παράδειγμα: Στην ηλικία των 5 μπορείς άνετα να θέλεις (και τελικά να το κάνεις!) να κυλιστείς σε ένα καταπράσινο λιβάδι ανοιξιάτικα! Όταν μεγαλώσεις, ακόμα και να θέλεις να κυλιστείς στο ίδιο λιβάδι, θα σκεφτείς πως είναι πολύ πιθανόν να έρθεις αντιμέτωπη με κανένα φιδάκι και να βάλεις φρένο!
    (Η σύγκριση σχέση-φίδι, είναι τελείως συμπτωματική! Για να μην παρεξηγηθώ!)
    ΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά-πολλά!
    ;-)
    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννα μου ούτε που ήξερα τι έκανα,αλλά κάτι τέτοιο μας χρειάζεται καθώς μεγαλώνουμε!!
      Και έχεις απόλυτο δίκιο στο παράδειγμά σου με το φίδι και το λιβάδι!!Απόλυτο!Άσε που κάποια σχέση μπορεί να είναι πιο φαρμακερή και από φίδι!ναι...υπάρχουν κι αυτά!
      Μακάρι να είχαμε άγνοια φόβου για πάντα!!!Θα ΄ταν όλα αλλιώτικα!!
      Φιλιά πολλά!!!Καλό βράδυ!!!!!

      Διαγραφή
  2. Yπέροχες αναμνήσεις!!!!!!!!!! Σαν παιδί δεν υπάρχει η ντροπή............ούτε η γνώση των συνεπειών, ούτε ακριβώς η γνώση του τι σημαίνουν όλα αυτά που αισθανόμαστε...........Γι αυτό και ο αυθορμητισμός. Πάντως με ξεπέρασες........Εγώ ήμουν Δ δημοτικού.........χαχαχαχα και τα θυμάμαι σαν να είναι τώρα!!!!!!!!! Πω πω θύμισες που ξύπνησες!!!!!!
    Καλόν ύπνο!!!!!!!!!!!!! Με όνειρα αγνά, σαν τα παιδιά που ήμασταν κάποτε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άννα μου όλες οι παιδικές αναμνήσεις είναι μία και μία!!Κάναμε τρέλες!Αλλά τώρα που τα θυμάμαι γελάω!
      Χαχα ναι!!είχα μπει από μικρή στα βάσανα!!Δυστυχώς τον αυθορμητισμό τον αποβάλλουμε σταδιακά και καταλήγουμε να μη μιλάμε καθόλου για όσα νιώθουμε!
      Καληνύχτα!!!

      Διαγραφή
  3. Απαντήσεις
    1. Κική μου είναι συγκινητική όντως....αλλά η συγκεκριμένη ανάμνηση πλέον με κάνει και να γελάω πολύ!!!Μικρότερη βέβαια ντρεπόμουν,αλλά τώρα τα θυμάμαι και το διασκεδάζω!!
      Φιλάκια!!!

      Διαγραφή
  4. χαχαχα πολυ μικρη ηθελες να μπεις στα βασανα εσυ καλεε..ακου να παντρευτει σπο τα 4 ! τι ομορφες αναμνησεις ειναι ομως ολα αυτα ε...ποσο εχουν αλλαξει οι εποχες, οσο εχει αλλαξει ο κοσμος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι Μαράκι!Ναι!Και φυσικά μεγαλώνοντας έχω φτάσει στο άλλο άκρο!
      Είναι όμορφες αναμνήσεις και έχουμε αλλάξει σίγουρα!ο κόσμος έχει αλλάξει και θέλω να πιστεύω προς το καλύτερο!Αν και κατ' εμέ η δεκαετία του του ενενήντα ήταν μία και μοναδική!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  5. Πολύ όμορφες αναμνήσεις!Αξέχαστες και ανέμελες εποχές! Όσο για το ότι δεν εκφράζουμε τα συναισθήματά μας πιστεύω ότι είναι θέμα χαρακτήρα αρχικά και ύστερα επειδή φοβόμαστε την απόρριψη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ήταν υπέροχες εποχές Βανέσα μου και δε μας ένοιαζε τίποτα!Αυτό θα ήθελα και τώρα:να μην σκέφτομαι πάντα με κάθε λεπτομέρεια το τι θα κάνω και πώς θα το κάνω!
      Πιστεύω πως όσο μεγαλώνουμε μας διακατέχουν όλο και περισσότεροι φόβοι και κυρίως αυτός της απόρριψης.Κι έτσι κλεινόμαστε στον εαυτό μας.
      Φιλιά!!

      Διαγραφή
  6. Εκπληκτική!!:-) Και μια αφήγηση με άρωμα εποχής ανεπανάληπτης!!
    Αθωότητα και αυθορμητισμός...ίσως κάποιο κομμάτι τους να το χάνουμε μεγαλώνοντας, αλλά ελπίζω ένα πολύ μεγάλο να είναι πάντα κρυμμένο κάπου εκεί στην καρδιά μας!!
    Καλή συνέχεια!!:-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σόφη μου χαίρομαι πολύ που σου άρεσε το κείμενο! ήθελα πολύ να γράψω για εκείνο το καλοκαίρι και τα ευτράπελά του! Θέλω να πιστεύω κι εγώ πως έστω λίγη αθωότητα και αυθορμητισμό πάντα τα κρατάμε μέσα μας έστω και σε μικρές δόσεις...
      Φιλιά και καλό σαββατοκύριακο!

      Διαγραφή
  7. Κική μου πολύ ωραίο!Θα το ετοιμάσω σύντομα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Είχα διαβάσει σ' ένα βιβλίο "δεν ειναι αδυναμία να δείχνουμε τι αισθανόμαστε. Είναι δύναμη!"
    Γι' αυτό πρέπει να έχουμε τη μαγκιά και να μην ντρεπόμαστε για ό,τι νιώθουμε! Τουλάχιστον εγώ αυτό προσπαθώ να κάνω και να είμαι καλά με τον εαυτό μου..
    Η σκηνή με το Νικολάκη ανεκτίμητη! Χαχα
    Το φίλο νομίζω καλά έκανες και τον κράτησες ως είχε γιατί.. θα σε περίμεναν τα πατώματα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιώτα πόσο σωστά λόγια!έλα όμως που δυσκολευόμαστε να τα κάνουμε πράξη.......και την τελευταία στιγμή εκεί που πάει να βγει η άτιμη η λέξη από το στόμα πεισμώνει και ε βγαίνει ποτέ!
      Καλά ναι η σκηνή της ''πρότασης γάμου'' αξεπέραστη!
      όσο για το φίλο μου ε ναι!!πολύ καλύτερα που έμεινε φίλος...άσε που στην πορεία όταν ξεθόλωσα κατάλαβα ότι δεν ταιριάζαμε καθόλου...φιλαράκια και πάλι φιλαράκια....
      Φιλιά πολλά κορίτσι μου!

      Διαγραφή
  9. Καταπληκτική η ανάρτησή σου! Και ωραία η ιστορία που αφηγήθηκες.
    Νομίζω πως μεγαλώνοντας αποφεύγουμε να ανοίξουμε την καρδιά μας, είτε γιατί μας έχουν μάθει πως αυτό δείχνει αδυναμία, είτε γιατί ξέρουμε πως για να το κάνουμε, θα πρέπει να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς στους άλλους. Και οι περισσότεροι, δεν θέλουμε να είμαστε... αυτό είναι που μας φοβίζει.
    Όταν όμως δεν ανοίγεσαι, στην ουσία μένεις μόνος... ακόμη κι όταν έχεις χιλιάδες παρουσίες δίπλα σου. Έτσι δεν είναι;
    Φιλιά και καλή Κυριακή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έλλη μου δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο!ο φόβος μας κρατάει πολλές φορές πίσω και δε δείχνουμε τόλμη εκεί που θα έπρεπε. Και όντως όταν φοβόμαστε να πούμε αυτά που νιώθουμε υπάρχει και η συνέπεια της μοναξιάς!Έχεις απόλυτο δίκιο!
      Καλή Κυριακή και φιλάκια πολλά!!

      Διαγραφή
  10. Πόσο γλυκιά η ιστορία που μοιράστηκες!! Έχω παρακολουθήσει παρόμοιο σκηνικό με πρωταγωνιστή τον αδερφό μου και μια συμμαθήτριά του από το νήπιο ένα καλοκαίρι! Έχεις δίκιο! Γιατί σταματήσαμε να εκφράζουμε όσα νιώθουμε? Λάθος μεγάλο! Να έχεις μια όμορφη Κυριακή! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ Ντίνα μου και η δική σου ανάμνηση δείχνει πόσο αυθόρμητα είναι τα παιδιά σ' αυτές τις ηλικίες!Και μεγαλώνοντας δυστυχώς ο αυθορμητισμός χάνεται...
      Λίγο να μπορούσαμε να κρατήσουμε-λίγο μόνο και θα ήταν όλα καλύτερα!
      Σου εύχομαι μια υπέροχη Κυριακή!!

      Διαγραφή
  11. Πολύ γέλασα με την περιγραφή της πρότασης γάμου!
    Ανάλαφρη η ανάρτηση σου αλλά με τόσο βαθιά νοήματα..
    Εγώ λοιπόν νομίζω ότι όλα ξεκινάνε από όταν είμαστε μικρά..
    Τί θέλω να πώ.. Η Δώρα μου ζητάει συχνά αγκαλιά. Εγω την παίρνω αμέσως, αλλά πολύ μου λένε ότι δεν είναι σωστό αυτό που κάνω! Όταν κλαίει την νύχτα τρέχω να την ηρεμήσω, επίσης ακούω ότι δεν είναι σωστό αυτό που κάνω! Της λέω συνέχεια ότι την αγαπώ και την φιλάω, το οποίο ούτε αυτό είναι σωστό!
    Άρα λοιπόν, αν δεν έκανα όλα αυτά τα "λάθη¨που κάνω, πώς θα συνέχιζε μετά η Δώρα να εξωτερικεύει τα συναισθήματα της; θα το έκανε μια, θα το έκανε δύο και μετά τέλος αφού δεν θα έβρισκε ανταπόκριση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μάρθα μου κάνεις τα πιο σωστά ''λάθη''.Μα είναι κακό να λέμε σε κάποιον πόσο τον αγαπάμε; Ειδικά όταν πρόκειται για ένα παιδάκι!
      Εγώ εικοσιδυο χρονών έχω γίνει και ακόμα πηγαίνω και κάθομαι στα πόδια του μπαμπά μου να με πάρει αγκαλιά!
      Όταν αισθάνεσαι την αγάπη δίνεις και αγάπη!!
      Φιλιά και εύχομαι καλή εβδομάδα!

      Διαγραφή
  12. τελικα εισαι ερωτιαρα!!!!
    βασικα κλεινομαστε στο καβουι μας γτ επηρεαζομαστε κ απο τριτους. σημασια εχει τελικα να ξερεις τι θες κ να το δειχνεις...γτ η ζωη ειναι μικρη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. αχαχα Ζήνα ναι!τι να κάνει και το καημένο το παιδί που για καιρό μετά πήγαινα σπίτι του και κρυβόταν να μη με δει!
      Μακάρι να έχουμε το θάρρος να δείχνουμε πάντα αυτό που νιώθουμε.Όπως το είπες:η ζωή είναι μικρή.Γιατί να χάνουμε ανθρώπους και στιγμές;
      Φιλάκια!!

      Διαγραφή
  13. Τρελαίνομαι για τέτοιες διηγήσεις-αναμνήσεις!! Είσαι απίστευτη, ελπίζω να μη δημιούργησες του παιδιού παιδικά τραύματα περί γάμου χαχαχα!! Εμένα πάλι στα 5 μου, μου είχε συμβεί το ακριβώς ανάποδο..Ο Δημητράκης να θέλει να με φιλήσει στο μάγουλο κι εγώ να μη κάθομαι.. Μια μέρα έφερε με την μαμά του ανθοδέσμη στο νηπιαγωγείο και με ζήτησε.. Από τότε ήμουν αντιδραστική,χεχε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή