Τα βιβλία,που είχαν ρόδες

Πήγα σχολείο στο δημοτικό ενός χωριού οχτακοσίων κατοίκων.Ήταν ένα σχολείο μικρό,επαρχιακό,που όμως το λάτρεψα.Ας μην είχαμε καθηγητές μουσικής,ξένων γλωσσών…Δε με πείραζε γιατί ζούσα υπέροχες στιγμές.Μία από αυτές τις πολύ ωραίες αναμνήσεις,μου ήρθε στο μυαλό αυτές τις ημέρες διαβάζοντας για το συνταξιούχο δάσκαλο στην Ιταλία,που με ένα τρίτροχο-βιβλιοθήκη γυρίζει στα χωριά για να δανειστούν τα παιδιά βιβλία.Θυμήθηκα αμέσως την κινητή μονάδα της δημοτικής βιβλιοθήκης Λάρισας,που ανά τακτά χρονικά διαστήματα ερχόταν στο σχολείο μας και στα σχολεία άλλων χωριών.

Κάθομαι και σκέφτομαι.Δε θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια·σκονίστηκαν οι αναμνήσεις με τον καιρό,αν και δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια,κάπου στα δώδεκα.Θυμάμαι όμως πολύ καλά,πώς ένιωθα,όταν έβλεπα έξω από την αυλή του σχολείου σταματημένο το γαλάζιο φορτηγάκι και την τεράστια ανυπομονησία μου,ειδικά όταν ήμουν στις τελευταίες τάξεις και διαλέγαμε βιβλία τελευταίοι.Και θυμάμαι πολύ καλά επίσης την τεράστια-πραγματικά τεράστια χαρά μου-όταν ανέβαινα στο κουβούκλιο του φορτηγού και καθόμουν ανάμεσα από τα δύο πλαϊνά του,που ήταν καρφωμένα τα ράφια.Αν άπλωνα τα χέρια μου θα μπορούσα να πιάσω ένα βιβλίο από κάθε πλευρά.Τρελαινόμουνα για τη μυρωδιά εκείνου του χώρου.Τα βιβλία αναδίδουν πάντα τα πιο ωραία αρώματα.Κι ύστερα καθόμουν και χάζευα. ‘’Μα ποιο να διαλέξω;’’ Μ’ άρεσαν τα περισσότερα.Έριχνα μια ματιά στις περιλήψεις κι όποιο μ’ ενθουσίαζε το κρατούσα.Κατέληγα να δανειστώ τέσσερα-πέντε βιβλία.Η κυρία,που ήταν υπεύθυνη πάντα με ρωτούσε,αν θα καταφέρω να τα διαβάσω.Τα κατάφερνα.Θυμάμαι και τη φιλενάδα μου-από τότε έως σήμερα-που δανειζόταν βιβλία μυστηρίου.Το ίδιο και η αδερφή μου.Της άρεσαν πολύ θυμάμαι ‘’Οι πέντε φίλοι’’,που ήταν ολόκληρη σειρά.

Τότε δε μπορούσα να καταλάβω,πόσο σημαντικό ήταν να μας επισκέπτεται η κινητή βιβλιοθήκη.Ένα παιδί δεν κάθεται συνήθως να κάνει σκέψεις και συλλογισμούς για όλα.Ούτε θυμάμαι,ποια βιβλία είχα δανειστεί.Τι σημασία έχει;Αρκεί,που ακόμα όταν σκέφτομαι την ωραία εκείνη βιβλιοθήκη νιώθω μια έκσταση!